Zalążek do tego zawodu stanowił letni kurs ( od 1 maja do 26 sierpnia 1939r.) na Uniwersytecie Ludowym Towarzystwa Czytelni Ludowej w Bolszewie, gdzie uczyła się m.in.: techniki pracy w organizacjach, referatów, dyskusji, czytania książek i czasopism, śpiewu i bibliotekarstwa.

Wojna i okupacja nie pozwoliła na dalszą naukę tylko zmusiła do życia w nowych, bardzo trudnych warunkach. Po wojnie 28 kwietnia 1945 roku wyszła za mąż, wybudowała z mężem własny dom i urodziła 4 dzieci. Gdy dzieci podrosły podjęła pracę w zawodzie o którym marzyła. Kontynuowała naukę, najpierw w technikum kinematografii, a następnie w Studium Bibliotekarskim.

Zawód bibliotekarza pozwolił rozwinąć jej skrzydła. Ciągle szukała nowych form pracy z młodymi czytelnikami. Wielu czytelników pamięta doskonale organizowane przez Nią wieczory bajek. Najpierw czytanie, a następnie wyświetlanie przeźroczy. Dzieci nie mogły się doczekać tych spotkań, gdzie w ciasnym lecz ciepłym pomieszczeniu zawsze przeżywały nowe przygody.

Zapoczątkowała zbieranie dokumentów na temat historii i rozwoju Gminy Luzino, które w dalszym ciągu są zbierane, przechowywane i digitalizowane w luzińskiej bibliotece.

Dzięki solidnej pracy otrzymała wiele nagród, a przede wszystkim uśmiech i życzliwości byłych czytelników.